Czy kiedykolwiek wszedłeś do restauracji, myśląc, że nie zrobiłeś nic niezwykłego… tylko po to, by uświadomić sobie, że pewne gesty lub drobne zwroty cię zdradziły, a ty nie rozumiałeś dlaczego?

W jadalni wszystko jest zauważalne: spojrzenie, oddech, wahanie. A czasami te mikroodruchy zdradzają o wiele więcej, niż mogłoby się wydawać, o twojej swobodzie przy stole.

Dobra wiadomość? Te automatyczne zachowania są bardzo łatwe do skorygowania, pod warunkiem, że wiesz, gdzie się ukrywają…

Pierwszy kluczowy moment: otwarcie menu

Po zajęciu miejsca nasze oczy naturalnie kierują się ku temu, co nas uspokaja: daniom, cenom, ogólnej atmosferze. Nic nie mogłoby być bardziej normalne! Ale pewne odruchy zdradzają lekkie napięcie. Sięganie po menu z westchnieniem, komentowanie cen, zanim jeszcze przeczytamy dostępne opcje, lub tylko rzucenie okiem na cennik sprawia wrażenie, że już boimy się rachunku.
Wystarczy jednak bardziej wyluzowane tempo: najpierw przeczytaj opisy, pozwól kelnerowi podać danie dnia i pamiętaj, że nikt nie oczekuje od nas kulinarnej biegłości. Restauracja powinna pozostać miejscem przyjemności, a nie egzaminem.

Zbyt wczesne przewidywanie projektu ustawy: odruch, który utrudnia realizację chwili

Wiele osób w ciągu kilku minut zaczyna w myślach kalkulować: „Jeśli zamówię to + napój + deser… ile to będzie kosztować?”. Nie ma nic złego w pilnowaniu budżetu. Jednak to ciągłe kalkulowanie jest zauważalne i tworzy nieco napiętą atmosferę, jakby wszystko trzeba było kontrolować.
Aby ułatwić sobie to doświadczenie, wystarczy prosta wskazówka: przed przybyciem ustal ogólny budżet. Po zajęciu miejsca nie ma potrzeby ciągłego przeliczania. Umysł się relaksuje, a wieczór od razu staje się przyjemniejszy.

Najtrudniejsza część: rachunek i słynny napiwek.

We Francji obsługa jest wliczona w cenę, ale napiwek nadal jest mile widziany. Niezręczne może być jednak zatrzymywanie się nad portfelem lub wyraźne przeliczanie rachunku.
Elegancja tkwi bardziej w płynności transakcji niż w kwocie: spokojnie zakomunikuj, że płacisz kartą, powiedz miłe słowo lub po prostu powiedz, czy doliczasz niewielką opłatę. Przejrzystość jest warta o wiele więcej niż kilka centów.

Chleb i karafka wody: bardzo francuski kod

Klasyczne podejście: nieśmiało zapytaj, czy chleb lub karafka wody są dodatkowo płatne. We Francji, w zdecydowanej większości tradycyjnych restauracji, nie są.
Aby uniknąć niezręczności, najlepiej poprosić o te rzeczy naturalnie, bez konieczności usprawiedliwiania się: „Czy moglibyśmy dostać jeszcze trochę chleba?” lub „Poproszę karafkę wody”. To proste, jasne i idealnie zgodne ze zwyczajem.

Komunikacja z personelem: ton, który zmienia wszystko

Zbyt głośne mówienie, nagłe wezwanie kelnera lub użycie słowa „kelner” może popsuć atmosferę. Kontakt wzrokowy, uśmiech lub dyskretne skinienie głową często wystarczają.
Systematyczne odrzucanie sugestii to również częsty odruch: niektórzy uważają to za próbę sprzedaży, podczas gdy często jest to po prostu rada dotycząca wielkości porcji lub sposobu przygotowania dania. Powiedzenie „zobaczę” lub „dziękuję za sugestię” pozwala pozostać otwartym bez żadnych zobowiązań.

Wejście do restauracji: ten pierwszy gest, który wiele mówi

Pierwsza wymiana zdań nadaje ton. Wyraźne powitanie, spojrzenie i natychmiast tworzy się atmosfera: uprzejma, swobodna i nieskomplikowana. Z drugiej strony, wejście i natychmiastowe zadanie kilku pytań – „Gdzie możemy usiąść? Czy jest drogo? Czy nadal obsługujecie?” – może zdradzać lekki niepokój.
Sekret tkwi w tym, by pozwolić personelowi pokierować. Znają oni salę jadalną, dostępność i tempo. Danie się pokierować rozproszy wszelkie obawy i nada posiłkowi bardziej harmonijny początek.

 Bo w restauracji wszystko staje się prostsze, gdy pozwalasz , by towarzyszyła temu odrobina  naturalnej pewności siebie  i odrobina  swobodnego zachowania .