Teściowa kontra miłość: Jak walka o majątek prawie zniszczyła moje małżeństwo

To był ten moment, kiedy poczułam, jak grunt usuwa mi się spod nóg.

Przez lata starałam się być dla nich dobra – pomagałam przy świętach, dbałam o dom, wspierałam męża, Tomka, nawet wtedy, gdy miał trudności w pracy. Ale dla nich zawsze byłam tylko „tą obcą”, która przyszła po ich syna i – jak się okazało – po ich pieniądze.

Wróciłam do stołu z wymuszonym uśmiechem. Tomek spojrzał na mnie pytająco, ale nie chciałam robić sceny przy dzieciach. Siedzieliśmy w milczeniu, a ja czułam, jak w środku narasta we mnie burza. Po obiedzie zamknęłam się w łazience i pozwoliłam łzom płynąć. Czy naprawdę jestem dla nich tylko zagrożeniem? Czy przez te wszystkie lata nie zasłużyłam na odrobinę zaufania?

Wieczorem, kiedy dzieci już spały, powiedziałam Tomkowi o tym, co usłyszałam. Zbladł. – Wiem, że mama i Anka mają swoje zdanie… Ale nie sądziłem, że aż tak… – powiedział cicho. – Kocham cię, Marto. Nie pozwolę im nas rozdzielić.

Ale to nie był koniec. Następnego dnia zadzwoniła do mnie teściowa. – Marta, musimy porozmawiać – powiedziała chłodno. Spotkałyśmy się w jej mieszkaniu na Pradze. Siedziała wyprostowana przy stole, a jej spojrzenie było twarde jak stal.

– Wiesz dobrze, że Tomek jest jedynym synem. Ten dom to nasza rodzinna własność. Chcę mieć pewność, że nie zamierzasz go sobie przywłaszczyć – zaczęła bez ogródek.

– Pani Halino… Ja kocham Tomka. Nie zależy mi na waszym domu ani pieniądzach. Chcę tylko szczęścia naszej rodziny – odpowiedziałam drżącym głosem.

– Tak mówią wszystkie – prychnęła. – Ale potem zostają same z połową majątku i śmieją się nam w twarz.

Wyszłam stamtąd roztrzęsiona. Przez kolejne tygodnie atmosfera w rodzinie była coraz gorsza. Anka zaczęła podsycać plotki – że niby spotykam się z kimś innym, że planuję rozwód i chcę wyciągnąć od Tomka alimenty. Nawet sąsiadka z klatki zaczęła patrzeć na mnie podejrzliwie.

Tomek próbował rozmawiać z matką i siostrą, ale one były nieugięte. – Ona cię wykorzystuje! – krzyczała Anka podczas jednej z awantur. – Zobaczysz, zostaniesz z niczym!

Coraz częściej kłóciliśmy się z Tomkiem o drobiazgi. Był rozdarty między mną a rodziną. Pewnego wieczoru wrócił późno i powiedział: – Mama chce przepisać dom na Ankę. Żebyś nie miała do niego prawa.

Poczułam się zdradzona. Przecież to był dom Tomka! Nasze dzieci miały tam swoje pokoje, bawiły się w ogrodzie… A teraz miałam być wymazana z tej historii?

Zaczęłam mieć koszmary. Śniło mi się, że stoję przed zamkniętymi drzwiami domu teściowej i błagam o wpuszczenie dzieci do środka. Budziłam się zlana potem.

W pracy byłam rozkojarzona. Szefowa zapytała mnie nawet, czy wszystko w porządku. Nie chciałam opowiadać jej o rodzinnych dramatach, ale czułam się coraz bardziej samotna.

Pewnego dnia Tomek przyszedł do mnie z dokumentami do podpisu. – Mama chce, żebyśmy podpisali intercyzę – powiedział cicho.

– Po tylu latach małżeństwa? Po tym wszystkim? – zapytałam z niedowierzaniem.

– Proszę cię… To tylko papierek… Dla świętego spokoju…

Nie mogłam uwierzyć, że to się dzieje naprawdę. Przecież przysięgaliśmy sobie miłość i wsparcie na dobre i złe! Czy teraz miałam podpisać dokument, który mówiłby: „Nie ufamy sobie”?

– A ona myśli, że wszystko dostanie? – usłyszałam szept mojej teściowej, pani Haliny, kiedy przechodziłam obok kuchni podczas niedzielnego obiadu. Zamarłam z talerzem w ręku. W kuchni była jeszcze szwagierka, Anka. – Prędzej piekło zamarznie, niż pozwolę tej… – urwała, gdy zauważyła moją obecność.

To był ten moment, kiedy poczułam, jak grunt usuwa mi się spod nóg. Przez lata starałam się być dla nich dobra – pomagałam przy świętach, dbałam o dom, wspierałam męża, Tomka, nawet wtedy, gdy miał trudności w pracy. Ale dla nich zawsze byłam tylko „tą obcą”, która przyszła po ich syna i – jak się okazało – po ich pieniądze.